DEAD: ALIVE- Prolog

Długo się nad tym zastanawiałam, naprawdę. Rozsądek mi mówił: ogarnij się, idiotko, bo nie skończyłaś Falling, a poza tym, to zapowiedziałaś drugą część Deada na przełom lipca i sierpnia, a nawet czerwiec się nie skończył! Więc znowu wprowadzę zamęt, ale obiecuję: to ostatni raz, wszystko będzie na porządku dziennym. Z tą różnicą, że Falling zawieszam, bo doskonale wiem, że wszyscy się teraz podjarali drugą częścią Deada, a Falling... no cóż, dla Was to nie jest to samo. Dokończę go, ale dopiero po skończeniu Deada, mam na myśli całkowity koniec tego opowiadania. Myślę też, że druga część zajmie mi całe wakacje, a wakacje, to wiadomo- więcej, o wieeeele więcej czasu. I mam nadzieję, że do września się ogarnę, bo wiadomo- szkoła, i w moim przypadku będzie ciężko. A potem nie wiem, czy będę coś pisać, sama muszę się głęboko zastanowić nad Falling, bo trochę głupio to zostawić, ot, tak. Z drugiej strony wiem, że muszę pisać. Muszę, chcę, muszę. Pisanie dla Was jest również dla mnie ćwiczeniem, zwyczajnym ćwiczeniem umiejętności pisarskich, które trzeba pielęgnować. Więc... cóż, Dead powrócił, mam nadzieję, że się cieszycie jak ja, mam nadzieję, że będziecie czytać z takim zapałem, jak pierwszą część i mam nadzieję, że będziecie komentować. Naprawdę, ale to dla mnie w cholerę ważne. Ważne przez wielkie "W". To daje takiego kopa motywacji i weny, że nawet nie macie o tym pojęcia. I wiem, że stać Was na spokojne 30 komentarzy, dlatego... no po prostu zróbmy tak: jak czytasz, to skomentuj, tadaam! Wtedy wiem, że doceniacie w ogóle to, że zdecydowałam się na drugą część, bo to, że mam jej wizję w głowie to jedno- realizacja pomysłów i przelanie tych myśli na papier jest trudne. To tyle z mojej strony, napiszcie, co o tym sądzicie. Po prostu: czwartki z Dead'em wróciły, wohooo. 

***

- Joel Zatzmichen?

  Strażnik, ubrany w wojskowe ciuchy, nie szukał odpowiedzi na moje pytanie, było stuprocentowo retoryczne, a nawet nie miałem zamiaru się odzywać. Wstałem z mojego dotychczasowego łóżka, a w zasadzie materaca, który stracił swoją miękkość i sprężystość jakieś piętnaście lat temu, a poza tym, to zdążył prześmierdnąć wilgocią i zwyczajną starością.

- Idziemy.

  W celi pojawiła się para innych strażników, którzy wzięli mnie pod ramiona, jakby fakt, że miałem cholernie ciężkie kajdanki na nadgarstkach, nie był wystarczającym dowodem na to, że nie stwarzałem niebezpieczeństwa.

  W osobnej klitce sprawdzono, czy nie mam broni, pozwolono mi się ubrać i zrzucić obrzydliwy, pomarańczowy kombinezon.

  Ktoś wepchał mi papiery do dłoni.

- Joel, nie chcę cię tu nigdy widzieć. A jeśli jednak to się stanie, osobiście ci przysięgam, że nie pozwolę, byś się stąd uwolnił.

- Czy zawsze byłeś taki pyskaty, Hans? - odezwałem się po raz pierwszy, elegancko chrząkając.

- Bez takiej maniery. Człowiek, który zniżył się do poziomu zerowego, już nigdy nie pochwali się intelektem. Szmatą się urodziłeś, szmatą pozostaniesz.

- Widzę, że coś o tym wiesz.

- Wypuścić.

  Otworzono bramy, a po chwili stanąłem przed więzieniem, otoczonego wysokim, drucianym płotem pod napięciem. Odetchnąłem głęboko, delektując się powietrzem. Mogło by się zdawać, że wszędzie jest takie same, ale te świeże, nieograniczone, w niektórych miejscach jest czymś nieosiągalnym.

  Po pięciu minutach stanął przede mną czarny, błyszczący i z pewnością nowiutki mercedes, z przyciemnianymi szybami. Otworzyłem drzwiczki, żeby za chwilę nimi trzasnąć, z tą różnicą, że siedząc już we wnętrzu tego cudeńka.

- Dziesięciominutowe spóźnienie, brawo. Pierwszy minus, a nawet nie zdążyliśmy zamienić ze sobą słowa.

- Och, Joel, jak ja cię dawno nie widziałem, te sześć lat minęło, jak z bicza strzelił.

- Wysiedziałem sześć pierdolonych lat w tym gównie, a ty masz na tyle odwagi, żeby przywitać się ze mną z takim żałosnym entuzjazmem? - wycedziłem. - Arty, zszedłeś na psy.

- Nie rozumiem twojej złości.

- Lepiej powiedz mi, co się dzieje w tym kraju. Czy coś stoi na mojej drodze do życiowego sukcesu?

- Obawiam się, że wiele czynników ci w tym przeszkodzi, Joel. - Arty podał mi czarną teczkę. - Na samym wierzchu są papiery, na których opisane jest współczesne gówno, że tak to ujmę.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że jest tak źle? Bo jeśli tak będzie... to będzie... będzie... - otworzyłem teczkę i wyjąłem z niej kartki leżące na samym wierzchu- będzie bardzo źle i będę zawiedziony tobą.

- Dlaczego mną? Czy to moja wina, że urodził się Louis Tomlinson? - warknął.

- Dlaczego w ogóle przywołałeś imię tego idioty? - uniosłem brwi. Zacząłem czytać pierwsze akapity wydrukowanego artykułu. Zacząłem się śmiać, nie szczędząc ironii. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ten klaun jest niewinny?

- No cóż.

- Wysiedziałem w Sing Sing Correctional Facility bite sześć lat, słuchając, jaki rodzaj śmierci wybiorą czubki obok mnie, a ten morderca jest niewinny?!

- Nie zapominaj, że też siedział w więzieniu, tylko, że został posądzony niewinnie. Niewinnie. Niewinnie! I tutaj tkwi ten problem.

- I niewinny morderca zrobił rozróbę w całych Stanach? To chcesz mi właśnie powiedzieć?

- Nie sam. Masz tam wszystko napisane.

- Ale może nie chcę czytać, kretynie. Będą ze mną problemy, bo mam jeszcze półtora roku zawieszenia i jestem w wielu kwestiach ograniczony, a przede wszystkim mam zakaz opuszczania USA. Nie mówiąc już o braku możliwości obecności w publicznych imprezach bez ochroniarzy.

- To trochę głupio.

- Człowiek raz, dosłownie na moment, stracił czujność. I widzisz, co się stało?

- Widzę.

- Trzeba ćwiczyć, trzeba praktykować.

- Praktykować?- Arty spojrzał na mnie.

- Tak. Dokładnie tak. Praktykować.

- Będziesz pokutował za grzechy młodości - mruknął. Uśmiechnąłem się pod nosem, już nic nie mówiąc.

cdn